Size bir sey itiraf edeyim pek kiymetli arkadaslarim. Calismalarima basladigim zamandan, su zamana kadar gecen sure icerisinde gosterdigim ilerlemeden pek memnun degildim acikcasi. Yani iste yapiyordum bir seyler ama cok da tatmin olamiyordum. Zamanimi bazen bosa harcadigimi falan dusunuyordum. Procrastination degil de ne bileyim daha degisik bir sey. Isimlendiremiyorum.

Taa zamaninda bir yazi cevirmistim, aha bak oradan alintiliyorum. “ucuncu tavsiyem, uymasi en zor olani. zamani bosa gecirdiginiz icin kendinizi affetmek.” Steven Weinberg biraderim soylemis. Helal olsun. Bugun biraz motivasyon eksikligi hissettigimden tekrar okudum yaziyi. Artik oyle dusunmuyorum. Kendimi affediyorum haftalardir bir denklemi cozmeye ugrasip cozemedigim icin. Gecen haftalarin beni cozume ulastiran yolda katedilmesi gereken sureler oldugunu gordum yaziyi tekrar okuyunca, iyi oldu. Ha bir de yil ortasi progress reportlar verilecekti, 3 tane. Benim yazdigim, profun yazdigi ve ortak yazdigimiz. O gazla onlari doldurdum. Profesorle gidisat hakkinda konustuk, tartistik. Bana beklenenin uzerinde ilerleme gosterdigimi, dert edilecek bir sey olmadigini soyleyince de isler iyice guzellesti. Bir rahatlama geldi. Aha da su satirlari yaziyorum sebebi budur. Bu yazidan birkac anlam cikarilabileceginin farkindayim. Icimde bir artniyet, beynimde gizli bir gundem yok. Neysem, oyum. Boyle biline.

Lan dun gece pizza soyledim. Getirmedi ya herifler. Sneyl kankam da hatirlar. Iyi ki cok umutlanmamisiz ha getirirler diye. Husrani buyuk olurdu. Az umutlaninca buyuk olmadi. Cift gerektirmedigi icin yazmak zorunda hissettim sonraki cumleyi aisudfiausdhf.

Hadi optum cicisler.