bir mp3 playerın bir insana yapacağı en büyük puştluk, tam da güneş batarken yolculuk eden ve dışarıyı izleyen birini ordan sadece geçip gitmekte olduğu gerçeğini farkettirip pişman ettirmesidir. görünen manzara, yolun iki yanına sıralanmış kocaman ceviz ağaçlarının arasında giden uzunca bir toprak yol ve o toprak yolun sonunda batan güneşse, çalan şarkıda bütün şarkıların arasına alelade bir şekilde karışmış tamamen tesadüfi bir şekilde çalmaya başlamış bu şarkıysa hadi gel de kabul et, dön o eve, yemek yap, çamaşır yıka, duş al, çeviri yap, yatağa uzan, kapatıp gözlerine diğerlerinden hiç bir farkı olmayan bir pazartesiye uyan. yaşlandığımı hissettiğim şu günlerde kendime it gibi haksızlık ettiğimi farkettiğim her an Üstün Dökmen, Doğan Cüceloğlu gibi adamların kullandığı şu havalı “yaşamı ıskalamak” tırıvırısına daha bir takılır oldum.

sırada cumhuriyet mitingi teyzesi olmam kaldı ki o da şöyle oldu. geçen cumartesi eve gitmek için bindiğim otobüste tamamen tesadüf eseri okuldaki “meğersem birbirine yazıyollarmış da habarımız yokmuş” çiftlerinden birini görmem ve dumura uğramalarını izleyip eğlenmemle, başka zaman olsa he iyiymiş deyip başımı çevirip görmemiş gibi davranmaktansa oğlana ısrarla ” ee nişanlandınız mı?” diye sormamla anlamış bulundum ki, ben cumhuriyet mitingi teyzelerinin tırnağı olamazmışım, ben desti izdivaç rapçi sabiha teyzeye dönüşmüşüm en fazla. bir de her sabah kızkardeşimle günün planları hakkında konuşurken günün 12/1 ni yemek kaldı ki onu da yaparsam, bildiğin nezihe olacam, nejla olacam, hayriye olacam.

sadece bu değil tabi.
“what is your favorite animal” sorusuna “recep ivedik” yazan öğrenci enstantenesi “2010 risk budur student oscars” dalında en cesur sahne seçilirken, “what is your favorite plant” sorusuna “nilüfer” demeye çalışırken “water flower” diyen arkadaşına “su çiçeği hastalık olum salak mısın, naylıfır diycen” diye ayar veren öğrenciyi ise “2010 Genç Girişimciler” yarışmasında “En ağzına burnuna girişilesi öğrenci” seçiyorum.

ne mutluydum halbuki…

okuldan erken çıkıp gelip üstümü değiştirip dışarı çıkıyorum. mutluluğuma uysun diye kırmızı bir atkı, siyah bir ressamcı şapkası…

herşey telefonumu kaybettiğim arada telefonu bulup kaynını arayan hayvandan bana hatıra kalan 170 liralık telefon faturasını öğrenmemle başlıyor. evlat acısı gibi o oturuyor bu bir.

sokaklarda böbreğimi çalmışlar gibi nasıl delicesine geziyorum. gelecek aya tasarruf planlarının içine bu fatura da eklenince vitrine mitrine bakamaz oluyorum. kafam yerde yürüyorum böyle. hıncımı ucuza kapatabildiğim külahtaki kavrulmuş yerfıstığının kabuklarından, 1 liralık kese kağıdı içindeki yeşil eriklerin çekirdeklerinden çıkarıyorum deli gibi sağa sola saça saça ilerliyorum (erikçi : abla hemşiremisin?). daha da uzaklara gitmek lazım, bu düzgün taşlı yollardan ayrılmak, biraz kafa dağıtmak…

böyle durumlarda bana iyi gelen bir yer var orayı körün bellediği gibi her seferinde tavaf edip içimi serinletip döneyim diyorum. bakır seslerinin, baharatçı kokularının, renk renk patiklerin, kilimlerin, kokulu sabunların arasında başım döne döne geziyorum. ben ordayken artık orda değilim aslında. herşeyi kucaklamak, tek tek koklamak, dokunmak istiyorum, tabi bir de hepsinden tatmak, hepsini takmak, ama param yok o zaman hepsini çalmak! evime doldurmak sonsuza kadar hiç çıkmamak evden. bir tezgahta paslı haçlar, yosun tutmuş kocaman kapı kilitleri, kilise şamdanları buluyorum.

– ne kadar?
+ 25 lira apla.
– eh gerçek değiller heralde, 25 lira olur mu şu caaanım şey?
+ eskiden de herkesin evinin kapısının anahtarı varmış, dolu var bunlardan. hemşire misin apla?

(içimden sktir diyorum tabi ki, hançerlerden birinin üzerine basılmış küçücük “hasan edem” yazısını görünce)

kilimleri elleyip, lavantalı keseleri koklayıp düş tekrar ana cadde yoluna. çantamın kopan sapını diktirmek için verdiğim ayakkabıcıda taht gibi koltuğa oturmuş şişko hacı kılıklı patronunun ayakkabısını eğilip silen zayıf çocuğun fotograflarına bakarken çırak resmen uykudan uyandırıyor beni müthiş sorusuyla”hemşire misin apla” diye. yeter lan diyorum artık. hemşire deyince akla gelenler malum… meğer burdaki özel hastanelerin birinde çalışan bir hemşireye çok benziyormuşum. öyle diyor ayakkabıcının çırağı. çıkarken arkamdan bağırıyor “medikal parka yolun düşerse git gör apla ikizin yeminle”.

Yürürken yolda gözüme ilişiyor, Tee-peem le hep gittiğimiz o küçücük blues çalan çatı katı kafe kapanıyormuş, camına “satılık” yazmışlar. boğazıma bişey oturmuş gibi oluyor. sadece senin bildiğin çok şahane bir grubun dağıldığını öğrenmek gibi bir duygu uyanıyor içimde. gittiğimizde sessiz sedasız işini yapıp birimize kırmızı diğerimize yeşil kupada çay, yanında kurabiye getirecek kimse olmayacak orada. Tee-pee “şu adama bak bayılıyorum yahu” demeyecek duvardaki kahkaha atan zenci adamın resmine bakıp. küçücük masaya sığmaya çalışıp müziği ciğerimize kadar çekemeyeceğiz. orayı başka bir şeye çevirirler muhtemelen kırmızı popüler koltuklu, duvarlarında rengarenk tablolar olan hamburgerci filan gibi bir yere. ruhunu çalarlar kafenin. bu boklu şehrin nesine zaten böyle bir yer…

p.s: ben neden herşeyi bu kadar dramatize ediyorum. eğer cehenneme gideceksem bir gün tanrımdan ricam zahmet etmesin ben kendi kendime yolu bulurum, öyle de iyiyim bu işte…