sakin sakin yazmaya çalışacağım birazcık da. kendimi anlatamamın sebebi hep bağırarak konuşuyor olmam sanırım. kavgalarda bile ciddiye alınmıyor artık bu atarlı hallerim. ben artık kendinin zor duyduğu bir sesle konuşup etrafındakilere derdini anlatabilen bir kız olmak istiyorum.

başkalarına benzemeyeyim diye direnmekten, sırtımı bir yere yaslamaya korkmaktan, sürekli g.tümü kollamaktan, herkesten çekinmekten, umursamıyormuş gibi davranmaktan yoruldum. ilkokul çağımdan beri hep “erkeklerle daha iyi anlaşırım” diyen kızlardan oldum sanırım. sebebi kızlarla iyi anlaşamamam değil, “kız gibi olmak”dan çekinmemdi. ne bileyim annemiz bize böyle öğretti. kızkardeşlerim ve ben hep hanım hanımcık, ama asla “hanım” olamadık. annemiz de böyleydi çünkü, kadına has zayıflıklara sahip olmak ayıp gibi sanki, ne derece zorda kalırsak kalalım saklamasını iyi öğretti ailemiz bize. koca istanbulu gezerken bütün kızlar ellerinde ne kadar ağırlık varsa yanındaki erkeğe yıkmışken gururumdan kocaman sırt çantasıyla gezdim bütün gün. anasının nikahına park edilmiş arabaya kadar topuklukla yürüdüm gocunmadım. hiç bir erkek arkadaşıma pahalı hediye aldırmaya çalışmadım. gece dışarı çıkmaya çekinenlere gıcık oldum. erkek yanı da olsa yolculuk ettim. garaja gel beni al demeyi kendime yediremedim. “ay orası çamurlu yürümem ordan” diyen kız ben olmadım hiç. yıllarca pullu payetli çantalara tokalara yüzüklere üstten baktım. çabuk yorulan, üzülen, ağlayan kadınları kınadım kendimce. kızları da alsınlar askere dedim. babamdan gelen parayı kabul etmedim, kendim çalıştım para kazandım okudum. alışveriş muhabbeti yapan kadınları aşağılayan erkeklerin karşısında ben utandım.ipek ongunu gizli gizli okudum. kötü söylemek meziyetti, küfretmeyen kızlara ayar oldum. “artık sen beni hiç sevdiğini söylemiyosun” demeyi ölüm bildim, gerçekten artık beni sevdiğini hiç söylemiyor diye düşünsem de dile getiremedim. ve tüm bunlar olurken ben erkek fatma değildim. gayet “hanım hanımcık” bir kızdım! bunu da korumayı başardım, iyi eğitilmişim demek ki…

tüm bunlar bir süre önce geçti. şanslıydım çünkü iyi bir ilişkim vardı, ben tüm bunlardan kaçmamayı öğrendim.hala da çok “kadın”ım diyemem ama insan doğasına aykırı yaşayamaz suyu akışına bıraktım, artık utanmadım o kimlikten, soğukta üşümekten, üzülünce ağlamaktan, sevilmeye ihtiyacım olunca “sen artık hiç beni sevdiğini söylemiyorsun” demekten… tüm bunları yaptım da iyi mi yaptım? tam şu bulunduğum noktada ben bunu bilmiyorum artık. çok zor geliyor şimdi bu kadar “kabuksuz” olmak…

-“yeğenini dünyanın en tatlı bebeği sananlar” diye bir grup açayım feysbuka üşenmezsem.

– “popopopopopopopopopokır feys” şarkısının ezberleyebildiğim bu tek kısmı beni bir duş boyunca idare ediyor saolsun.

-“nerd tişörtü” diye birşey var. tee-pee nin ikinci derisi gibidir bu yavrular. severiz.

– “ben beyaz atlı prensimi bekliyorum hıh” dememe gülen ve sadece tişörtündeki yazıyı gösteren bir deliğanlıya her gece cam açıyorum hehehehehehe:: (good boys don’t always wear white)

-en lüzumsuz günlerde takım çeket topuklu, administration katına çıkacağım gün illaki beyaz body-konvörs giyiyor olmam…

-haftasonu sulama havuzunda şaapan kurbağalara taş attım. pişman değilim.

-duta abanacam diye yılın ilk nurtopu amele yanıklarına kavuşmuş oldum. üst yanım biyonsi bundan böyle. dizim de sıyrılmış ağaga tırmanırken. scar legs meh meh::

-canan saka nın sevgili yapmış olması yürekleri yine ağza getirdi sayın seyirciler. merakla bekliyoruz. ayrılmayacaksa feysbuka ekleyelim, oğlanı da beğendim ha! enişten öpüyor canım::

– en az 15 yıllık reşat nuri okurluğundan sonra -ki bu da herifin tüm külliyatını bitirmeye tekabül ediyor çocuk aklı işte- pedofiliye yatkın olduğunu farkettim.

– hayatımda kendimi en huzurlu hissettiğim yerlerden biri “edebiyat ve retorik” kategorisine yakın bir yerlerde bulduğum serin bir koltuk bu aralar. g.t kadar kütüphanede deryaya denize dala dala okuyorum.

– kaybolan değerlerimiz: kısa kollu gömlek tişört kollarını kıvırarak caka satmak.

-okulda yapılıcak parti için o afişi kim hazırladıysa kendisini bu kadar türk bir motto bulduğu için tebrik ediyorum. ” o gün yapılıcak daha iyi bir işim var diyorsanız, olanları arkadaşlarınızdan dinleyeceksiniz. sonradan üzülmeye değer mi hiç ???” (üç soru işareti koyyy, vurguyu arttır)

– blogdaki arkadaşlar böyle havalı bilişim terimleri kullanıyorlar filan çok özeniyorum o zaman. siplasplas bilen sevgilim var, ondan mı öğrensem netsem?ondan evvel kendilerinin isimlerini öğrensem de iyi olur aslında.

-sınava kadar tee-pee yi üzmeyeyim derken “ayşe teyze” olmuşum yanlışlıkla. aklı ben de kalmasın diye dışarı bile çıkamıyorum. duy bunları tee-peem!

-ismi gerard olup da karizmatik olmayana, fernando olup da yakışıklı olmayana rastlamadım. frekans ölçümümü izlediğim iki aktör, iki pembe dizi bir gerçek hayat oğlanı üzerinden yaptım.