Gerçekten böyle biri olduğunu sandınız değil mi? Hatta gördüğünüze neredeyse emindiniz. Ama yanıldınız. Size söylemiştim, ben çok değiştim. Asla göremediniz böyle birisini. Çünkü gözleriniz kapalıydı.

Şarkının sözlerini daha bir anlamlı yapar oldu. İZleri bir daha hiç silinmeyecekmiş gibi derinlere bırakmaya başladı.. Çünkü “O”, beklenen hayal.. “O”, Hele Bi Gel diyen…

Evet bir hevesle 7 Temmuz günü girmişim bu postu, ancak böyle yarıda kalıvermiş.. Aradan 4 gün geçti gayet güzeldi konserlerin geneline bakarsak.. Tabi ben burda müzik dışında başka olaylara değinmeyeceğim. RHCP’nin sadece 3 şarkısını verdi NTV. Can’t Stop, Dani California ve By The Way.. Aslında 4 şarkı söylediler. 3. şarkı So Much I idi.. By The Way ile de kapanışı yaptılar.. Ancak dikkatimi çeken, Anthony Kiedis’in düşük performansıydı. Önce hasta olabileceğini düşündüm.. Zira sesinde değişiklik vardı şarkıları söylerken..

Ancak sonra şunu farkettim ki, bu adamlar 6 Temmuz günü Paris’de konser vermişler. O yüzden normalmiş yani adamın hoplayıp zıplamaması.. Hatta Londra konserinden sonra yine uçup Copenhagen’da konser vermişler.. Yani 24 saatte 3 konser demek bu. Anthony Kiedis diyor ki; Dün Paris’teydik. Bugün Londra’ya geldik, uyandık, çaldık, birazdan yine uçağa binecez Kopenhag’a gidecez. -evet evet tam olarak böyle-

Neyse efendim, gecikmiş bir yazı da olsa, buyrun RHCP’nin Live Earth performansını;

2- Dani California

3- So Much I

4- By The Way

Bir önceki şiir ile çelişiyormuş gibi görünüyor değil mi? Peki ya anlattıkları? İkisinin de aynı şeyi anlattığını hepimiz görebiliyoruz değil mi? Her ne kadar Pushkin’in bu şiiri ingilizceye farklı farklı bir sürü şekilde çevirilmiş olsa da ana fikir bu. Rusça bilenler için, şiirin adı “i loved you”. Belki okuduktan sonra bize de bir çevirisini yaparlar. Bir de türkçesini okumuş oluruz. Her neyse efendim, yazmak istediğim bu şiir hakkında aslında pek bir şey yok, ama yine de bana hissettirdikleri önemli. Bir önceki L&M; alıntısının üzerinde yerini bulması da tamamen bir tesadüf sonucu oldu. İyi bir tesadüf… Biz bu tesadüfe Beliz diyoruz. Bel iz. Belleğimizdeki iz yani. Hayatımızı yönlendiren bilinçaltımızın izi, yapacaklarımıza yaptıklarımızdan şekil veren belleğimizdeki iz.

Seni sevdim… Ölesiye. Evet, belki çok klişe, çok ağır abi lafı “ölesiye sevmek”, ama ben kavram olarak kendi başına bırakmadığımı düşünüyorum, içini doldurdum “ölesiye”nin.

Sen beni sevmedin, hayatıma son verdim. Yeniden doğdum biliyor musun? Ben senin geri dönen bebeğinim çünkü. Hep seni seveceğim, hep de öleceğim. Sen beni sevemeyeceksin ama, sevgim sana acı verecek ve sen sadece benim bu karşılıksız sevgim altında ezildiğin için yüzüme bile bakamayacaksın, yo yo, bakmayacaksın! Ölümüme terkedeceksin beni! Daha önce pek çok kez yaptığın gibi. Acı vereceksin bana, acı verdikçe de daha çok aşık edeceksin kendine. İşte bu yüzden geri dönüşümlü bebeğinim ben. Acıyla ölen, acıyla doğan. Hem de kendi küllerinden. Zümrüdüanka da olabilirdim. İnsan olmayı seçtim. Seni sevmem gerekiyor çünkü. Bütün o özgürlüğü, kutsallığı sana tercih etmedim ve ben tekrar yanmaya hazırım. Kartalım ben, insan kartal. Uçmaya hazırım, koordinatlarımı veremeyeceksin sen yuvam. Yere çakılıp öleceğim. Seni yine de seveceğim.

I loved you,
And i probably still do!