bir mp3 playerın bir insana yapacağı en büyük puştluk, tam da güneş batarken yolculuk eden ve dışarıyı izleyen birini ordan sadece geçip gitmekte olduğu gerçeğini farkettirip pişman ettirmesidir. görünen manzara, yolun iki yanına sıralanmış kocaman ceviz ağaçlarının arasında giden uzunca bir toprak yol ve o toprak yolun sonunda batan güneşse, çalan şarkıda bütün şarkıların arasına alelade bir şekilde karışmış tamamen tesadüfi bir şekilde çalmaya başlamış bu şarkıysa hadi gel de kabul et, dön o eve, yemek yap, çamaşır yıka, duş al, çeviri yap, yatağa uzan, kapatıp gözlerine diğerlerinden hiç bir farkı olmayan bir pazartesiye uyan. yaşlandığımı hissettiğim şu günlerde kendime it gibi haksızlık ettiğimi farkettiğim her an Üstün Dökmen, Doğan Cüceloğlu gibi adamların kullandığı şu havalı “yaşamı ıskalamak” tırıvırısına daha bir takılır oldum.

sırada cumhuriyet mitingi teyzesi olmam kaldı ki o da şöyle oldu. geçen cumartesi eve gitmek için bindiğim otobüste tamamen tesadüf eseri okuldaki “meğersem birbirine yazıyollarmış da habarımız yokmuş” çiftlerinden birini görmem ve dumura uğramalarını izleyip eğlenmemle, başka zaman olsa he iyiymiş deyip başımı çevirip görmemiş gibi davranmaktansa oğlana ısrarla ” ee nişanlandınız mı?” diye sormamla anlamış bulundum ki, ben cumhuriyet mitingi teyzelerinin tırnağı olamazmışım, ben desti izdivaç rapçi sabiha teyzeye dönüşmüşüm en fazla. bir de her sabah kızkardeşimle günün planları hakkında konuşurken günün 12/1 ni yemek kaldı ki onu da yaparsam, bildiğin nezihe olacam, nejla olacam, hayriye olacam.