Soguk ama bir o kadar da nadir Izmir sabahlarindan biri. Yagmur bile yagmis, gerisini siz dusunun. Sabah evinden cikmis kahramanimiz -yani ben- sevincle okuluna gidiyor, her zamanki gibi utulu pantalon, onluk, mendil sol cepte, tirnaklar kesilmis ve de hava soguk ya siyah pofuduk bir mont. Ilk derse giriyor kahramanimiz, tabii burada onemli bir ayrinti var onu unutmayalim, hepsi neseli cunku “andimiz” okunurken hepsinin agzindan buhar cikmis, sinifta bir eglence, bir zevk dalgasi almis basini gidiyor. Derken, Meral Berkay Egemen isimli hikayemizin yardimci kahramani ve benim en iyi ogretmenler listesinde ilk sirayi Cigdem Erol‘la paylasan tatli, bir o kadar da disiplinli ogretmenim derse geliyor. Anlatiyor bisiler, pek animsayamiyorum. Ders bitiyor, Gokhan, ben, Toprak -bak toprak da hic fena isim degil ha- disari cikiyoruz, sikica kapatip onumuzu, atkilarimizi burunlarimiza dolayip. Kovalambac -isme bakar misin, turk gencliginin buldugu en yaratici isimlerden biridir- oynayacagiz. Basliyoruz kosmaya, ben kaciyorum Toprak’la, Gokhan bizi yakalayacak, bahcede bir seye ayagim takiliyor ve paaat diye o guzelim cocuk yani ben su birikintisinin icine dusuyorum yuzukoyun. Su birikintisi diyerek ben az bile soledim sen de pasifik okyanusu ben diyim mariana cukuru. Bildigin hidrosfere dusmusum haberim yok. Sirilsiklam oldugumdan olsa gerek, donarak ogretmenler odasinin kapisina gidiyoruz ucumuz birlikte. Kapiyi calmaya korkuyorum, bilmem neden hala boyle resmi bir yere girerken bir cekinirim. Cok cekingenimdir soylemesi ayip. Kapiyi caliyor Gokhan, aciyoruz kapiyi ucumuz, iceride bir ogretmenler guruhu -guruh dediysem 10-15 kisi ancak- oturmus masanin basinda konusuyor. Meral Hoca’nin beni gormesiyle sok olmasi ayni zaman diliminde gercekleserek, fizikte belki de ileride “zaman sekmesi” olarak tabir edilebilecek kavrama onculuk ediyor. Neyse, anlatiyoruz iste durumu utana sikila, arkadaslari yolluyor, beni de soyuyor, koskoca ogretmenler odasinda, isin kotusu yalniz da degiliz bir suru ogretmen var. Sobanin yanina cekiyor sandalyeyi beni ona otutturuyor. Benim ustumde bir tek pantalonum var, o da allahtan cok islanmamis. Sonra kendi montunu veriyor. Kurumaya basliyorum. Hocalar teker teker siniflarina gidiyor en son 3 kisi kaliyoruz odada Meral Hoca’m, ben ve bir abla o da ogretmen. Meral Ogretmen’im derse gidiyor onume masanin ustunde bir tabak icinde duran soyulmus mandalina tabagini cekerek, beni de ablaya emanet ediyor. Basta bir tereddut ediyorum, yesem mi yemesem mi diye? sonra bir iki almaya basliyorum, gittikce aciliyorum tabii, artik krali benim ogretmenler odasinin. Meral Ogretmen’in pardesusu de kaftanim olmus, bir tek kavugum eksik, saklabanim orada -yazik sagolsun abla cok eglendirmeye calisti beni- mandalinalarim onumde, kaftanim ustumde ohhhh daha otesi var mi? Zilin calmasiyla tekrar irkiliyorum, lanet olsun simdi mutlakiyet yikilacak telasi sariyor bunyemi ve nitekim hakli da cikiyorum. Ayni simarikligi Meral Hoca’ma yapmam, kesinlikle yapamam. Elbiselerime bakiyor, kurumus, teker teker topluyor onlari ve beni giydiriyor. Gerci ben kendim de giyinirdim o zaman 2. siniftim ama giydiriyor iste bir anne sefkatiyle yuzunden hic eksik etmedigi tebessumunu bir an bile kaybetmeden. Sonra beraber oturuyoruz ogretmenler odasinda derse kadar. Mandalinalarin bittigini fark ediyor ve biraz daha soyuyor. Onca ogretmenin arasinda beraber takiliyoruz biz onunla evet seviyorum ben onu hem de cok. Bir ara Izmir’e gitsem de gorsem, umarim cok yaslanmamistir ve umarim yine beraber mandalina yiyebiliriz. Iste bu da boyle guzel bir animdi. Cok yasa Meral Pasa, adin yazilacak mucevher tasa. Teyyy teyyy elleri goreyim.

Iste blog bunlar da benim deneme turundeki anilarim. Yine yazarim lan, seni ac koymam. Gercekten!